THE AFGHAN WHIGS @ DE ROMA, ANTWERPEN - 02/11/22

“How Do You Burn?” is een vraag die we ons niet meer moeten stellen na de vurige passage bij de presentatie van het zogenoemde nieuwe album van The Afghan Whigs in De Roma gisterenavond. Versterkers op elf en gaan met die banaan, dikwijls met drie gitaren in de vuurlijn, was de helende boodschap, die frontman Greg Dulli ons naar het hoofd slingerde. De energie die Dulli uitstraalt en de onwezenlijke kracht die in zijn doordringende stem schuilt, geeft je kippenvel als nooit tevoren. Met een band op full power achter hem leek het gisteren dikwijls alsof een straaljager in 3G over onze hoofden scheerde. De decibels waren echter onze beste maatjes en lieten iedereen meermaals door een emotionele geluidsmuur breken in plaats van herrie te veroorzaken. Greg Dulli straalde zelf ook van genot en fitheid, ondanks dat het hun 59ste show was dit jaar die ze speelden vanavond. Corona heeft de batterijtjes duidelijk voor 100 % opgeladen.

Vreugde en verdriet liggen ook vanavond kort bij elkaar. Alsof het nog niet genoeg was dat Dulli zijn goede vriend-gitarist bij The Afghan Whigs, de Gutter Twins en de Twilight Singers, Dave Rosser vijf jaar geleden verloor aan de verschrikkelijke K ziekte, sloeg het noodlot dit voorjaar opnieuw toe en kreeg hij de dood van brother in arms Mark Lanegan te verwerken, een donderslag bij heldere hemel, die zeer hard aankwam. Mark zal nooit vergeten worden en zijn geest zweefde gisteren levendig door de zaal wanneer Greg als gastmuzikant, Lanegan’s Belgisch bandlid Aldo Struyf uitnodigde, om in het bedwelmende “Amphetamine Blues” zijn boezemvriend waardig te eren. Een mooier gebaar konden we ons niet dromen. De tijd staat echter niet stil, ook al dachten we dat het even zo was tijdens Corona en het waren niet enkel onze plannen die in het water vielen. Ook Greg Dulli stond ter plaatse te trappelen met zijn eerste solo album “Random Desire”, waarmee hij niet op tournee kon gaan. Elk nadeel heeft zijn voordeel en zo ontstond in deze tourloze periode één van de beste Afghan Whigs platen sinds hun reunie, “How Do You Burn”. 

De Afghan Whigs tour staat dus logischerwijs in het teken van het nieuwe album, maar met negen studioalbums op hun conto laten ze de setlist zeker niet door dit gegeven domineren. Een verwittigd man is er twee waard en nadat tourmanager Danny een oproep deed voor oorbescherming en zelfs een potje met oordopjes liet rondgaan op de eerste rijen, voegde Afghan Whigs de daad bij het woord door kurkdroog en keihard aan te zetten in donderende Sonic Youth stijl met een heerlijke headbanger “I’ll Make You See God”. De eerste gitaarkunsten van sologitarist Christopher Thorn, die zwierig over het podium laveert en met een smile tot achter de oren klassieke rock poses aanneemt, zijn hierbij een feit. In de spannende opvolger “Matamoros” treedt multi-instrumentalist Rick G. Nelson met snijdende viool hem bij en gooit bassist John Curley op zijn Rickenbacker bas het hele concert hoge ogen. Noem hem maar de alles trotserende rots in de branding. Wat een onweerstaanbare strakke maar gevarieerde lijnen speelt die man. Of het nu om het wervelende “Debonair” gaat uit Afghan Whigs’ meesterwerk “Gentleman”, of het roadtrippende “What Jail Is Like”, waar hij slidend zijn vingers over de dikke snaren laat rollen, hij is overal prominent aanwezig, van nabij opgevolgd door Patrick Keeler, die er de perfecte drum shuffles weet tussen te breien. Maar er wordt ook wat gas teruggenomen, bijvoorbeeld in het statige en filmische “Algiers”, opgevuld met Zuiders castagnetten gekletter. Ook het getormenteerde en soulvol smekende  “Please, Baby, Please”, weet ons midscheeps te treffen, met doordringende keyboard tonen van Dulli zelf, net als in het dramatisch klinkende “Demon In Profile”, afwisselend snedig doorprikt met wahwah of slide van meestergitarist Christopher Thorn. In de coulissen merken we plots een in een bagagekooi, aan de tralies dansende Ed Harcourt op, die een perfecte openingsact vormde, maar nu als grapjas van dienst, de hele backstage en de muzikanten op het podium doet dubbel plooien. 

Het is al dertig jaar geleden ondertussen, weet Greg Dulli ons te vertellen, dat hij voor het eerst voet aan grond in België zette, waarop hij ons ongenadig tegen de muur plakt met een triootje van duellerende gitaren in “John The Baptist”. In vlammende stoner stijl wordt er in “Enemy” en het spontaan door het publiek mee geklapt “Summers Kiss” nog een schepje bovenop gedaan en doen de Whigs, De Roma op zijn grondvesten daveren. “Did You Feel The Breeze, My Love” schreeuwt Dulli uit volle borst, terwijl dit briesje wordt omgetoverd tot een ware instrumentale tornado, om dan statig stil te vallen in het hartverscheurende, traag walsende “Into The Floor”. Heerlijk uitbollen naar het einde wordt het met een uiterst soulvolle en bedwelmende versie van “There Is A Light That Never Goes Out” van The Smiths, emotioneel gezongen en in trance zwevend op een monotone gitaarriff van Thorn en Nelson’s doordringend vioolspel.

Met de dynamiek van een bende jonge, krachtige veulens zoals vanavond, bewezen The Afghan Whigs dat ze er na een carrière van meer dan dertig jaar nog geen gram sleet op hen zit, integendeel, getuige ook hun laatste album “How Do You Burn?”. Als we dan toch mogen kiezen, laat ze dan nog maar eens het vuur aan onze schenen leggen zoals vanavond.

Yvo Zels